Vista i oïda

Sempre he cregut que la música és important per acompanyar la lectura.
Hi ha texts, amb el seu fragment especial...

Siempre he creido que la música es importante para acompañar la lectura.
Hay textos, con su fragmento especial...

divendres, 20 de març del 2009

Reposar la ment



Meditar em fa sentir bé. Fa dos anys que ho faig diàriament. Trobo sempre una estona per fer-ho: a primera hora del matí si em desperto abans que els altres, a mitja tarda si em quedo sola a casa i sinó he trobat cap moment durant el dia, abans de dormir-me. Hi ha persones que em comenten que no saben com posar-s'hi, que no ho aconsegueixen i jo responc que no hi ha cap secret ni és patrimoni de ningú. No té a veure només amb la filosofia, la religió ni la creença, no és cap moda, només cal proposar-se, prometre's i comprometre's amb una mateixa una petita estona privada quotidiana, i no gaire llarga, per asserenar aquest cervell tant atrafegat que tenim tots.

La meditació no és res més que deixar en silenci la ment. Durant el procés els pensaments no pararan, evidentment, ni quan dormim ho fan, però com vaig sentir dir una vegada: venen, es passegen, s'avorreixen i se’n van. S’arriba a ser observador del què penses sense jutjar què penses, només ho deixes passar.

Físicament hi ha d'haver una preparació que no és molt difícil: Restar en una postura còmoda, no cal ni la "posición del loto", "la papallona", ni res de semblant, a mi em va bé estirar-me amb els braços al costat del cos, així de senzill; una altra cosa és si es practica Ioga, Ioga Kundalini, Reiki o qualsevol tipus de disciplina similar, però jo tant sols intento estar una estona calmada i escoltar el meu ritme corporal i mental. Després de trobar la forma més adient per al cos, cal respirar profundament diverses vegades i després aconseguir que aquesta respiració sigui normal però rítmica, a continuació començar a "deixar-se anar", al principi costa una mica, però passats uns minuts el cos deixa de notar-se perquè al no moure'l aparenta "no existir" i només ens hem de centrar en respirar i poc després ni en això, tant sols ens fixarem en el pensament.

Ens n'adonarem de seguida que aquí és realment la part complicada ja que, inevitablement, el cap anirà a pensar en allò que ens preocupi o ens hagi passat últimament o, tot sovint, en records que ens mosseguen de tant en tant. Aquí és on hem de començar a fer feina. Cal deixar de ser jutges, no hem de decidir res, no ens hem de preguntar res, no hem d'acusar-nos ni hem d'acusar ningú, no hem de perdonar, no hem de participar en cap dels pensaments, no fer res de res, absolutament res i voluntàriament. Les primeres vegades, en iniciar el procés, és difícil però poc a poc, el pensament es calma, sorprenentment veurem que va venint una idea, se n'anirà, en vindrà una altra, també marxarà, i així una darrera una altra. Podrem assistir a com el nostre cervell no voldrà participar perquè vol seguir una estona en "pausa", respirant i fent funcions bàsiques de "manteniment".

Ara bé, com tothom, hi ha dies més bons que d'altres i, com moltes d'altres persones, no aconsegueixo quetot l'anterior passi per diversos motius, aleshores tinc una altra solució: practico la visualització, que és una mica diferent, però que també ajuda i és molt refrescant.

Consisteix en, després de calmar el cos com he descrit abans, provocar una imatge agradable que em mantingui centrada en ella perquè res del que em destorba m'envaeixi. Pot ser una visió estàtica o dinàmica, depèn del dia. M'agraden més les dinàmiques per ser més divertides. I n'hi ha una en especial que m'apassiona, que em va venir sola un dia al cap, però que recordo vívidament i ara la repeteixo sempre que puc:

M'imagino en una immensa vall verda, fresca, humida, envoltada de boscos de faig i soroll llunya d'aigua. Tot d'una em trobo davant d'una tanca baixa de jardí, crec que és el meu jardí, amb un estret sender de pedretes blanques. A banda i banda hi ha molta terra fosca preparada per plantar, d'olor fèrtil, perfecta. Aleshores m'imagino plantant una llavor per cadascuna de les persones que m'importen i mentre poso una a una al foradet i les tapo amb la fragant terra, dic el seu nom. Més tard segueixo plantant més llavors pels coneguts d'ara, pels que he conegut i han marxat per diverses circumstàncies, ja no cal que digui els noms perquè són moltes persones, però si tinc la sensació de saber qui són. Més enllà continuo sembrant per tots els que m'han fet mal i per tots a qui jo he danyat volen i sense voler, planto contínuament, sembro pels desconeguts i els que coneixeré. No ho deixo fins que tota aquella immensa terra està a punt. La següent escena que em ve a la ment són les llavors germinant lentament, de color verd clar, veig com surten les petites arrels i la tija obrint-se pas a poc a poc a través del sòl i sobresortint per sobre el terreny i com sobren les primeres dues fulles, més tard com el plançó es retorça sobre ell mateix per seguir creixent a munt i com li surten el següent parell de fulletes i després les primeres branques ben fresques. De cop torna a canviar l'escenari i per fi veig el terreny marró i verd perquè tot està germinant fins on arriba la meva mirada. I així deixo que acabi la visualització: amb les plantes de cada persona creixent al seu ritme i amb la seva pròpia forma.

Quan acabo, estic calmada, relaxada i lúcida. Respiro dos o tres cops de nou ben a fons i, apa, a una altra cosa. De quinze a trenta minuts, no dura més. En tinc d'altres però aquesta és un bon recurs per començar, es pot escurçar, es pot allargar, es pot fer i refer a gust. Cadascú té imaginació i records suficients com per trobar l'adequada.

La hipnotitzada meditativa

-----------------------
Reposar la mente

Meditar me sienta bien. Hace ya dos años que lo hago diariamente. Siempre encuentro un rato para hacerlo: a primera hora de la mañana si me despierto antes que los otros, a media tarde si me quedo sola en casa o sino he encontrado un momento durante el día, antes de dormirme. Hay personas que me comentan que no saben cómo ponerse, que no lo consiguen y yo respondo que no hay ningún secreto ni es patrimonio de nadie. No tiene que ver solo con la filosofía, las religiones o las creencias, no es ninguna moda, solo es proponerse, prometerse y comprometerse con una misma un corto espacio de tiempo cotidiano, no hace falta mucho, para serenar este tan y tan atareado cerebro que todos tenemos.

La meditación no es ningún secreto, consiste solamente en aquietar la mente, en silenciarla. Durante el proceso los pensamientos no pararan, evidentemente, ya sabemos que ni cuando dormimos lo hacen, pero como oí decir una vez: vienen, se pasean, se aburren y se van. Con la práctica se llega a ser observador de lo que se piensa sin juzgar lo qué piensas, solo lo dejas pasar.

Físicamente debe haber una preparación que no es muy difícil: Buscar una postura cómoda, no hace falta ni la "posición del loto", ni la de "la mariposa", ni nada parecido, por ejemplo, a mi me va bien estirarme con los brazos a los lados del cuerpo, así de fácil; otra cosa es si nos dedicamos al Yoga, Yoga Kundalini, Reiki y otras disciplinas similares. Yo solo intento estar un rato calmada y escuchar mi ritmo corporal y mental. Después de encontrar la forma más adecuada para el cuerpo, se debe respirar profundamente varias veces y después conseguir que dicha respiración sea normal pero rítmica, para luego "dejarse ir". Al principio cuesta un poco, pero pasados unos minutos el cuerpo deja de notarse, al no moverlo aparenta "no existir" y así deja que nos centremos en el respirar y poco después de eso, ni siquiera en eso, tan solo en el pensamiento.

Nos daremos cuenta en seguida que aquí está la parte complicada ya que, inevitablemente, la cabeza se nos va a pensar en aquello que nos preocupa o nos ha pasado últimamente e incluso en aquellos recuerdos que nos muerden de tanto en tanto. Aquí es dónde debemos empezar a trabajar. Debemos esforzarnos en dejar de ser jueces, no debemos tomar decisiones, no hace falta preguntarnos nada, no debemos acusarnos ni acusar a nadie sobre lo que nos ha pasado durante el día o la semana, no debemos perdonar, no estamos obligados a hacer nada, nada en absoluto y voluntariamente. En eso consiste el primer trabajo, serenarnos. Las primeras veces, al comenzar el proceso, es complicado, pero poco a poco, se aprende a calmar el pensamiento. Viene una idea, se va, viene otra, también se va, y así una tras otra. Conforme va sucediendo, el resultado es qué después se está más lúcido para plantearnos lo que nos preocupa y debemos resolver.

Hay días que no consigo que eso pase, con franqueza, como muchas otras personas, entonces tengo otro recurso: practico la visualización. Es ligeramente distinto, pero ayuda también mucho y es muy refrescante porqué hace que olvides lo que te hierve en la cabeza por unos instantes. Consiste en, después de calmar el cuerpo, provocar expresamente una imagen agradable que mantenga centrada la mente en ella para que nada que nos haga sufrir o preocuparnos nos invada. Puede ser una visión estática o dinámica, depende del día. A mi me encantan las dinámicas por ser más divertidas. Y hay una en especial que me gusta mucho, una que me vino sola un día a la cabeza, pero que recuerdo vívidamente y ahora repito siempre que puedo:

Me imagino en un inmenso valle verde, fresco, húmedo, rodeado de bosques de hayas y un ligero sonido de agua lejana. De repente me encuentro delante de una valla bajita de jardín, creo que es mi jardín, tiene un sendero estrecho de piedras blancas. A lado y lado del camino hay tierra preparada para plantar, de olor exquisitamente fértil, perfecta. Entonces me imagino, viéndome las manos, plantando una semilla por cada una de las personas que me importan y, mientras voy haciéndolo y tapando con la aromática tierra el agujero, pronuncio su nombre. Más tarde sigo plantando más semillas por los conocidos de ahora, por los que he conocido y se han ido por diversas circunstancias, a muchos de ellos no hace falta nombrarlos porqué son muchos. Más allá sigo plantando por todos los que me han lastimado y por todos los que yo he dañado a mi vez queriendo y sin querer. Planto continuamente, planto por los desconocidos y por los que conoceré, hasta que toda esa gran superficie de tierra está a punto. La siguiente escena que me aparece en mente son las semillas germinando lentamente, de color verde claro, veo como salen las pequeñas raíces y el pequeño brote abriéndose paso poco a poco a través del suelo y sobresaliendo sobre el terreno, como se abren las primeras dos hojas, más tarde como se retuerce sobre si mismo para seguir creciendo hacia arriba y como surge el siguiente par de hojas y las primeras ramas tiernas. De repente cambia de nuevo todo y por fin veo el terreno en su amplitud absoluta en colores marrón y verde incipiente, germinando todo hasta donde me alcanza la vista. Y así dejo que acabe la visualización: con las plantas de cada persona creciendo a su antojo y con su propia forma.

Cuando acabo, estoy calmada, relajada y lúcida, respiro dos o tres veces otra vez bien a fondo y a otra cosa. De quince a treinta minutos, no dura más. Tengo otras pero esta es un buen recurso para empezar, se puede acortar, se puede alargar, se puede hacer y rehacer a gusto. Cada uno tiene suficiente imaginación como para encontrar la adecuada.

La hipnotizada meditativa