Vista i oïda

Sempre he cregut que la música és important per acompanyar la lectura.
Hi ha texts, amb el seu fragment especial...

Siempre he creido que la música es importante para acompañar la lectura.
Hay textos, con su fragmento especial...

divendres, 7 d’agost del 2009

Avui he fet el meu currículum

En el blog Club d'Escriptura hi havia la proposta per fer un currículum diferent i jo he fet aquest. En podria haver fet un altre, però m'ha sortit aquest. És una proposta bonica, us podrieu animar i posar-me el vostre. O allí. Què importa on?

En el blog Club de Escritura he encontrado la propuesta para hacer un currículum diferente y yo he hecho este. Podría haber escrito otro, pero me ha salido este. Es una propuesta bonita, os podríais animar y ponerme el vuestro. O allí. ¿Qué importa dónde?

"Mi paisaje, el puerto de Barcelona. El tiempo, la infancia, tengo cinco años. Correteo entre barcas mientras cuento, incrédula, los metros y metros de tejido en el suelo y hablo a las ancianas tejedoras sentaditas en sus sillas. Visión en azul y verde de redes de pescador. Sensaciones: Olor a aceite, pescado y agua de mar. Sentimiento de transgresión por entrar un domingo en la zona porteña donde nadie que no sea pescador, estibador, barquero o capitán lo hace y todo porqué mi padre ha hecho un guiño al guardia de la verja.

Otros paisajes... Todos los visitados, física o sentimentalmente, incluso una mesa puesta para un desayuno, mientras pueda mirar, escuchar o estar en silencio.

Amores, todos, los secretos, los primeros, los apasionados, los arrebatados, los abandonados, los imposibles, los que me han hecho sufrir, los que me han hecho sentir, los insoportables, los que odié, a los que hubiese asesinado, por los que me hubiese dejado matar... Los cambio todos por mi compañero de vida. Todos.

Los hijos, los que tengo. Sencillamente porqué me gustan. Sobretodo porque me río constantemente y me descubren la vida de nuevo y porqué me sacan de quicio de vez en cuando para poderme tronchar más tarde de mí misma por la estupidez de la situaciones.

Yo también escribí un libro, con doce años, que mi madre tiró sin leer en un arrebato de limpieza de cajas, junto con todos mis tesoros, mis dibujos, mis objetos infantiles, mi pasado... He plantado muchos árboles. ¿Más hijos? Mis cientos de dibujos y cuadros.

Quiero conocer a cualquier persona, siempre puedo aprender o desaprender lo aprendido para volver a aprender algo necesario y volver a empezar.

Viajes: físicos, algunos, imaginados, muchos, personales, infinitos.

Dialogo hace años conmigo misma, demasiado, quizás por eso he perdido tanto por el camino. Claro que siempre pienso que debían ser cargas innecesarias o para renovar o reciclar.

Tengo bolsas virtuales inmensas y repletas de recuerdos, puertas gigantes por donde entran los amigos y cajas grandes como casas llenas de sueños.

Hace años que me molestan los precios, no pago jamás más de lo que creo oportuno. No salgo mucho, sólo lo necesario, lo que el físico me deja, lo que la energía me impone.

No me importan los títulos, aunque delante de una buena propuesta, sin ni siquiera abrir la cubierta de un libro, puedo intentar redactar algún pequeño escrito.

Gasto un cuarenta y uno de pie porqué soy de la tribu Pies Grandes y no soy pequeña. Voy camino a Soria o a Mozambique o a Italia o a ver a la vecina por si me invita a un café o a un vaso de Ratafia, de Moscatell o de Oporto. Paladar suave, que queréis. Y el Oporto me pierde, lo confieso.

Me llamo Dominique, generalmente escribo de noche porque duermo mal o pinto o canto sin despertar a nadie o escucho música. He llegado a hacer el pino, pero para el insomnio de los hipnotizados no hay muchos remedios caseros que pongan peso en las pestañas.

En la foto no se me ve la oreja porqué el viento levantó el cuello del abrigo, así que no sirve.

Lo siento, para mí cuenta todo y, sí, la forma también, porqué hasta las letras forman parte de mis trazos como elemento gráfico, dejan de tener sentido para pasar a ser elemento plástico y geométrico.

Oigo, más bien escucho, a quién quiera hablarme y contarme cosas interesantes, si me aburro me distraigo y me voy al quinto pino, me quedo en babia y no disimulo. Creo que deben pensar que estoy un poco loca, pero los locos podemos hacer y decir lo que nos apetece sin que nos importe ni que nadie nos lleve mucho la contraria.

La hipnotizada que hoy solo escribía un currículum, no tenía ganas de escribir nada muy literario."

dijous, 16 de juliol del 2009

SOROLLS / RUIDOS


Criden fort,
com si tot aquest volum de veu
els donés la raó.
Preparats,
per marcar-nos les tendències noves
que ens porten enguany.

Paga,
i et donaran tot el que mai has necessitat
Sempre,
a preus ajustats.

Són per tot,
a les bústies, els vagons de metro,
i les sales d´estar.
Als carrers,
i a la gira de l´artista
que ha empenyorat la moral.

Saben
els teus punts febles,
les vegades que vas al banc.
Obres
l´ordinador i ja t´han caçat.

Sona la cançó
que més m´estimo d´aquest món
però ara és per vendre
i quan la sento és només soroll.

Sembla car
però el producte que t´imposen
té un disseny especial.
Anunciat,
amb campanyes agressives
fetes per professionals.

Roba, presidenciables fent ganyotes,
plans de pensions.
Mòbils,
amb forma de consolador.

Sona la cançó
que més m´estimo d´aquest món
però ara és per vendre,
ara vol vendre'm
merda.

Sóna la cançó,
que em va ajudar a menjar-me el món,
però ara la sento
i quan la sento...

Tria bé la samarreta
que t´has de posar demà.
Per mostrar que encara penses
o només ser un anunci ambulant.

Sona la cançó
que més m´estimo d´aquest món
però ara és per vendre
ara vol vendre'm merda.

Sona la cançó
que em va ajudar a menjar-me el món
Però ara la sento
i quan la sento és només Soroll

------------------------------------
RUIDO

Gritan fuerte,
como si todo ese volumen de voz
les diese la razón.
Preparados,
para marcarnos las tendencias nuevas
que nos traen actualmente.

Paga,
y te darán todo lo que nunca has necesitado.
Siempre,
a precios ajustados.

Están por todas partes,
en los buzones, en los vagones de metro,
y en las salas de estar.
En las calles,
y en la gira del artista
que ha empeñado la moral.

Saben
tus puntos débiles,
las veces que vas al banco.
Abres
el ordenador y ya te han cazado.

Suena la canción
que amo más de este mundo
pero ahora es para vender
y cuando la oigo es solo ruido.

Parece caro
pero el producto que te imponen
tiene un diseño especial
Anunciado,
con campañas agresivas
hechas por profesionales.

Ropa, presidenciales haciendo muecas,
planes de pensiones.
Móviles,
con forma de consolador.

Suena la canción
que amo más en este mundo
pero ahora es para venderme,
ahora quiere venderme
mierda.

Suena la canción,
que me ayudo a comerme el mundo,
que ahora la oigo
y cuando la siento...

Escoge bien la camiseta
que te debes poner mañana.
Para mostrar que todavía piensas
o sólo ser un anuncio ambulante.

Suena la canción
que amo más de este mundo
pero ahora es para venderme
ahora quiere venderme mierda.

Suena la canción
que me ayudó a comerme el mundo
Pero ahora la oigo
y cuando la oigo solo es RUIDO.

dijous, 9 de juliol del 2009

El genial Tim Burton

Avui he trobat a la premsa que a New York s'exposaran més de 700 dibuixos, il·lustracions, titelles i material variat de l'artista nordamericà.


Tot seguint m'he posat a rastrejar, rascar, i he trobat una pàgina interessant: Tim Burton's Town, dedicada integrament al director, il·lustrador i guionista Tim Burton, un home que trobo artísticament innovador, amb una creativitat sense fi, amb gustos per la Hammer i escriptors que coincideixen amb els meus, amb actors fetitxes que m'encanten. En fi un web que m'ha fet passar una estona agradable.

Com no fascinar-se per un personatge, més que per la persona, com ell... tímid, introvertit, misteriós, però amb aquest món interior que traspua tant especial, particular i explosiu?

Bé, que en gaudiu una estona.

La hipnotitzada Burtonejada.

------------------------------------------
El genial Tim Burton

Hoy he encontrado en la prensa que en New York se expondrán más de 700 dibujos, ilustraciones, títeres y material variado del artista estadounidense.

Rastreando, rascando, he encontrado una página interesante: Tim Burton's Town, dedicada íntegramente al director, ilustrador y guionista Tim Burton, un hombre que encuentro artísticamente innovador, con una creatividad sin fin, con gustos por la Hammer y escritores que coinciden con los míos, con actores fetiches que me encantan. En fín, una web que me ha hecho pasar un rato agradable.

¿Cómo no fascinarse por un personaje, más que por la persona, como él? Tímido, introvertido, misterioso, pero con ese mundo interior que traspasa tan especial, particular pero, a la vez, tan explosivo.

Bien, que disfruteis un rato.

La hipnotizada Burtoneada